وَيَوْمَ نُسَيِّرُ الْجِبَالَ وَتَرَى الْأَرْضَ بَارِزَةً وَحَشَرْنَاهُمْ فَلَمْ نُغَادِرْ مِنْهُمْ أَحَدًا
و [از یاد مبر] روزی که کوه‌ها را به حرکت درآوریم و [در نتیجه] زمین را صاف و آشکار می‌بینی، 61 و [در آن روز] آنها را گِرد می‌آوریم و احدی را فروگذار نمی‌کنیم. 62
61- آیات 106 (20:106) و 107 سوره طه [فَیَذَرُهَا قَاعًا صَفْصَفًا لا تَرَى فِیهَا عِوَجًا وَلا أَمْتًا] به وضوح آن پیش‌بینی را مطرح کرده است.
«نَسَفَ»، کندن و پراکندنی است که اجزای شئ را از هم جدا سازد. همچنانکه خاکستر را به باد می‌دهند. این واژه پنج بار در قرآن آمده است.
62- «نُغَادِرْ» از ریشه «غَدَر»، ترک کردن و جا انداختن است. این واژه فقط دو بار در قرآن در آیات 47 (18:47) و 49 همین سوره آمده است. هم در محشور شدن، کسی جا نمی‌ماند، و هم در رسیدگی به نامه اعمال.