وَمَا مَنَعَ النَّاسَ أَن يُؤْمِنُوا إِذْ جَاءَهُمُ الْهُدَى وَيَسْتَغْفِرُوا رَبَّهُمْ إِلَّا أَن تَأْتِيَهُمْ سُنَّةُ الْأَوَّلِينَ أَوْ يَأْتِيَهُمُ الْعَذَابُ قُبُلًا
آنچه مانع ایمان آوردن مردم به هدایت عرضه شده بر آنان و طلب آمرزش از پروردگارشان گشت، [چیزی نبود] جز گرفتار شدن به سنّت پیشینیان [=پیروی کورکورانه از شیوه‌های آباء و اجدادی که نابسامانی‌ها و عوارض عذاب‌آور دنیائی را در پی دارد] یا عذاب رو در روئی [که برخلاف عذاب استیصال قبلی، راه بازگشتی نداشت]. 75
75- می‌گویند: «چشمِ تنگ مردم طماع را، یا قناعت پُر کند یا خاک گور»، با این مثال می‌توان گفت چشم بصیرت منکران الهی، به اراده و اختیار خودشان باز نشد تا به پیام الهی گرایش یابند، بلکه سنتی که نسل‌های مقلد پیشین را هم به سزای موقت یا همیشگی اعمال‌شان کشاند، چشم آنان را به اجبار و برای همیشه بست [به دلیل نخواستن و همّت به خرج ندادن، محروم از ایمان شدند].