50- نام اسرائیل 43 بار در قرآن آمده است؛ 41 بار بنی‌اسرائیل و فقط 2 بار اسرائیل، به عنوان لقب یعقوب(ع) [آل عمران 93 (3:93) و مریم 58 (19:58) ]. اتفاقاً هم سوره آل‌عمران با حروف مقطعه «الم» آغاز می‌شود و هم مریم با حروف مقطعه «کهیعص». و اگر در این سوره به جای اسرائیل، یعقوب آمده بود، نظم آماری حروف مقطعه آن مختل می‌شد [در آ‌ل‌عمران حروف الف و لام کاستی می‌یافت و در سوره مریم حرف عین اضافه می‌شد].

51- گاهی برخورد با یک حقیقت، انسان مستعد و هدایت‌پذیر را آنچنان متحول و منقلب می‌سازد که همچون سقفی که فرو می‌ریزد، بی اختیار بر زمین سجده می‌افتد و اشک از رخسارش جاری می‌شود، چنین حالاتی البته از پیامبران طبیعی است [ر.ک: مریم 58 (19:58) ، اعراف 143 (7:143) ، ص 24 (38:24) ، و یوسف 100 (12:100) ]، قرآن از عالمان اهل کتاب [پیروان راستین شریعت‌های پیشین] نیز چنین حالاتی را به زیبائی تمام و تکان دهنده‌ای وصف کرده است [اسراء 107 (17:107) تا 109]. شگفت اینکه این انقلاب روحی و معجزه ایمانی را، حتی برای ساحرانی که یک عمر در نوکری فرعون می‌زیستند، اما با مشاهده معجزات موسی(ع) دگرگون شدند، می‌توان دید [اعراف 120 (7:120) ، طه 70 (20:70) ، و شعراء 46 (26:46) ]. چنین فرو‌افتادنی نه از سر عادت، همچون سجده‌های بی‌توجه در نماز، بلکه از عمق وجود و با آگاهی است و اصلا قرآن به سجده افتادن ناآگاهانه و تشریفاتی هنگام تذکر به آیات خدا را تلویحاً نکوهش کرده است [فرقان 73 (25:73) - وَالَّذِینَ إِذَا ذُکِّرُوا بِآیَاتِ رَبِّهِمْ لَمْ یَخِرُّوا عَلَیْهَا صُمًّا وَعُمْیَانًا].