1- میان سه سوره پشت هم: شعراء [26]، نمل [27] و قصص [28]، که با «طس» یا «طسم» شروع شده‌‏اند، با سوره طه [20] ارتباطی موضوعی برقرار می‌باشد. مهم‌ترین موضوع هر چهار سوره، شرح زندگی و رسالت حضرت موسی(ع) است و این داستان محور اساسی سوره‌‏های مذکور را تشکیل می‌دهد. شگفت اینکه کلماتی که در این سوره‌‏ها، به خصوص در داستان حضرت موسی(ع) به کار رفته، بیش از سوره‌های دیگر قرآن حرف «ط» در آن آمده است. مثل: طور، طوی، طود، طغیان، طریقه، طین، طیبات و غیره.
اگر خواسته باشیم به کمک محاسبات آماری رابطه‌ای بین حرف «ط» در این سوره‌ها پیدا کنیم به ارقامی می‌رسیم که تماماً مضربی از عدد «9» یا «19» می‌باشد. اگر مجموع کلماتی را که در هر چهار سوره شامل حرف «ط» می‌باشد در نظر بگیریم، 38 کلمه [2×19] می‌باشد. همچنین، تعداد کلماتی که در هر چهار سوره، ریشه آنها با حرف «ط» آغاز می‌شود، دقیقاً 19 کلمه است مثل: طوی، طغی [2 بار]، طریقتکم، طریقاً، طور [3 بار]، طیبات، تطغوا، طال، اطیعوا، یطغی، ینطلق، طود، طائفه، طین، فاطلع، فتطاول.
با توجه به ارتباط دقیق موضوعی در چهار سوره مورد نظر و کاربرد حساب شده حرف «ط» در آنها، چنین به نظر می‌رسد که حرف «ط» رمزی است برای یاد‌آوری رسالتی که حضرت موسی در رابطه با امّت بنی‌اسرائیل به عهده داشته است، و حرف «ه»، که تنها در حروف مقطعه این سوره و سوره مریم [کهیعص] به کار رفته است، با مقایسه مضامین این دو سوره به نظر می‌رسد بیانگر «صلوه» در معنای عام آن شامل: نماز، دعا، مناجات، تسبیح، تقرّب، سجده و... باشد. بطور خلاصه «طه» ارتباط موسی با خدا را در تجربه تاریخی بنی‌اسرائیل بیان می‌کند، همچنانکه «یاسین» رسالت حضرت عیسی(ع) را بیان می‌کرد.