وَعَنَتِ الْوُجُوهُ لِلْحَيِّ الْقَيُّومِ وَقَدْ خَابَ مَنْ حَمَلَ ظُلْمًا
ـ [در آن روز] همه چهره‌ها در برابر آن [خدای] زنده جاوید و برپا دارنده، سر به زیرند 87 و هر که ستمی کرده باشد [خودش] تباه گشته است. 88
87- منظور از وجوه، صورت ظاهری نیست، وجه نمایانگر شخصیت‌های مختلف با رویکردهای متفاوت به حقیقت است. ذکر نام «رحمن» در این آیه، به جای «الله»، سر به زیری آن وجوه را از شرمندگی ناسپاسی، نسبت به آن که همه خوبیها از اوست نشان می‌دهد.
88- «خَابَ» معنائی مقابل «فَلَحَ» دارد [قَدْ أَفْلَحَ مَنْ زَکَّاهَا وَقَدْ خَابَ مَنْ دَسَّاهَا- شمس 9 (91:9) و 10] یعنی شکست و تباهی و عدم توفیق.