91- واژه قرآن در اصل مصدر است، به معنی خواندن، از ریشه «قـَرَءَ»، به آنچه بر پیامبر مکرم اسلام(ص) نازل شده نیز به اعتبار آن که متنی خواندنی است، قرآن گفته می‌شود [به سوره قیامه آیات 17 (75:17) و 18 نگاه کنید]. «عربی» نیز وصفی است برای قرآن، به معنای فصیح و روشن که واژه مقابل آن «عجمی» به معنای گنگ و نامفهوم است. اِعراب گذاری کلمات نیز برای روشن کردن آنها در تلفظ می‌باشد.

92- معنای تصریف آیات، همچون صرف افعال مختلف در زبان عربی [رفتم، رفتی، رفت، رفتیم...]، بیان حالات مختلف و متنوع یک امر است تا هر کسی در حد درک و فهم و ذوق و استعداد خود آن را دریابد. تصریف آیات در قرآن یعنی خدا آن را به تناسب سن، سلیقه، سواد، و جنسیت، مطالب را در حدّ فهم آنها بیان کرده است.

93- در آیه 44 همین سوره (20:44) خطاب به موسی(ع) آمده بود که به ملایمت با فرعون سخن بگو شاید ذکر پذیرد یا بیم کند. در این آیه پروا داشتن [تقوا]، که ناشی از بیم گناه است، مقدّم بر تذکر آمده است.