98- محیط بهشت، محیط فراوانی و رفاه است که رزق همگان در آن به وفور و بی دریغ از پیش آماده گشته است، این آدمیانند که با استعمار و استثمار و بهره‌کشی از دیگران و تجاوز به حقوق ضعیفان، تعادل و توزیع عادلانه امکانات را به هم می‌زنند و موجب انباشته شدن ثروت از یک سو و فقر و محرومیت از سوئی دیگر می‌شوند. حیوانات جنگل هرچند در تنازع بقاء با یکدیگرند، اما چون به حریم و حدود و حوائج غریزی خود قانع‌اند، توسعه طلبی و تمامیت خواهی ندارند، از زمانی که «اختیار» و امکان عبور از غرائز پدید آمد، محیط بهشتی، که چه بسا در همین زمین بوده باشد، میدان تنازع و تخاصم بنی آدم گردید.