21- منّت از ریشه «مَنّ»، نعمت بزرگی است که موجب رفع مشکلات و پریشانی فرد یا جامعه گرفتار می‌شود. چه مادّی، چه غیر مادّی. آزاد کردن اسیر را هم قرآن منّت شمرده است [محمد 4 (47:4) ، ص 39 (38:39) ]. از نام‌های نیکوی خدا منّان است که بر بی‌کرانی نعمت‌های رهائی بخش او نسبت به بندگان، درگرفتاریها، حکایت می‌کند. چنین صفتی برای خدا نیکوست، چون حقیقت دارد، ولی منّت‌گذاری بندگان نکوهیده است. چون هر چه دارند از آنِ خداست که به آنها امانت داده و منّت نهادن بر گرفتاران، اثر مثبت انفاق را خنثی می‌کند [بقره 264 (2:264) ].