وَإِنِّي لَغَفَّارٌ لِّمَن تَابَ وَآمَنَ وَعَمِلَ صَالِـحًا ثُمَّ اهْتَدَى
و من نسبت به کسی که [از مسیر باطل] برگردد و ایمان بیاورد و کار شایسته‌ای انجام دهد و سپس [در طول زندگی] هدایت‌پذیر باشد، بی گمان آمرزنده‌ام. 62
62- هدایت و ایمان اموری موقت و مقطعی و یکباره نیستند که با قبول یک حقیقت و پذیرش آن کفایت کند. هدایت امری مستمر و دائمی است که رهرو طریق حق باید مادام‌العمر در حرکت بر مسیر آن باشد. کلمه «ثُمَّ» ادامه ایمان و عمل صالح، و کلمه «اهْتَدَى» [در باب افتعال] پذیرش را می‌رساند و انگیزه و شوق دائمی بر هدایت داشتن را نشان می‌دهد.