فَرَجَعَ مُوسَى إِلَى قَوْمِهِ غَضْبَانَ أَسِفًا قَالَ يَاقَوْمِ أَلَمْ يَعِدْكُمْ رَبُّكُمْ وَعْدًا حَسَنًا أَفَطَالَ عَلَيْكُمُ الْعَهْدُ أَمْ أَرَدتُّمْ أَن يَحِلَّ عَلَيْكُمْ غَضَبٌ مِّن رَّبِّكُمْ فَأَخْلَفْتُم مَّوْعِدِي
پس موسی خشمگین و تأسف‌بار به سوی قومش برگشت و گفت: ای قوم من، مگر ربّ [=صاحب اختیار] شما وعده نیکوئی به شما نداده بود؟ 66 آیا عهد [=زمان غیبت؛ من] طولانی شد، یا [ندانسته و نسنجیده] خواستید غضب خدا بر شما روا گردد که با من خُلف وعده کردید؟ 67
66- این وعده نیکو آیا جز آزادی از نظام سرکوبگر فرعون و استقرار در ارض موعود، یعنی سرزمین مقدس و پر برکت دامنه کوه طور [فلسطین] بوده است؟
67- « یَحِلَّ» [در: یَحِلَّ عَلَیْکُمْ غَضَبٌ] از همان کلمه حلال [مقابل حرام] می‌آید که معنای آن روا شدن است. گوئی خداوند سدهائی از مغفرت و رحمت در برابر غضب خود قرار داده است که با طغیان بندگان در تجاوز به حقوق یکدیگر [آیه 81] و انحراف از توحید به شرک و گوساله‌پرستی، فرو می‌ریزد و آثار غضب او بر چنان مردمی حلال و روا می‌گردد!