1- «اقْتَرَبَ» از ریشه «قرب»، به معنای نزدیکی است، در باب افتعال آمدن آن [مثل: انقلاب، اشتغال و اکتساب] دلالت بر پذیرش و قبول فعل و آمادگی برای آن می‌کند، مثل آبی که با حرارت دادن تدریجی به مرحله غلیان و جوش خود نزدیک می‌شود، تحولاتی که در زمین و آسمان در حال وقوع است، گوئی آن را به نقطه انفجار خود که قیامت است نزدیک می‌کند. در ضمن سوره قمر با همین پیام آغاز می‌شود. اقْتَرَبَتِ السَّاعَهُ وَانْشَقَّ الْقَمَرُ...

2- حرف فی در «فِی غَفْلَهٍ»، غرق شدن در غفلت را می‌رساند و غفلت، بی‌توجهی، فراموشی و سهل‌انگاری در امور مهمی است که مراقبت از آن ضرورت دارد. غافل بودن گاهی سهوی و ناخودآگاه است و گاهی عمدی و آگاهانه. جمله: «وَهُمْ فِی غَفْلَهٍ مُعْرِضُون» نشان می‌دهد بسیاری از مردم غفلتشان ناشی از رویگردانی به حقیقت و قیامت است.