بَلْ مَتَّعْنَا هَٰؤُلَاءِ وَآبَاءَهُمْ حَتَّىٰ طَالَ عَلَيْهِمُ الْعُمُرُ أَفَلَا يَرَوْنَ أَنَّا نَأْتِي الْأَرْضَ نَنْقُصُهَا مِنْ أَطْرَافِهَا أَفَهُمُ الْغَالِبُونَ
ـ [مسئله این نیست] بلکه ما اینها و پدرانشان را [به رغم ناسپاسیهای مستمر] برخوردار کردهایم تا آنجا که عمرشان [در غرور و غفلت] طولانی شده است؛ آیا [با یک عمر تجربه] نمیبینند که این مائیم که [مستمراً] به سراغ زمین میآئیم و از اطراف آن میکاهیم [=اقوام ستمگر را هلاک میسازیم]، آیا [با این وجود] آنها پیروز خواهند بود؟ 34
34- جمله: «أَنَّا نَأْتِی الْأَرْضَ نَنْقُصُهَا مِنْ أَطْرَافِهَا» ظاهراً اشاره به مغلوب شدن اقوام و تمدنهائی در پیرامون سرزمین مکه [الارض] دارد که از خرابههای مربوط به اقوام لوط و عاد و... صبح و شام عبور میکردند [صافات 137 (37:137) ] که به رغم کثرت جمعیت و ثروت و قدرت و آبادی بیشتر نتوانستند بر نظاماتی که خدا بر جوامع انسانی مقرر ساخته غلبه کنند [مکانیسمهای مقابله با ظلم را بیاثر سازند]. [غافر 21 (40:21) و 82 (40:82) ، روم 9 (30:9) ، سبا 45 (34:45) ، توبه 69 (9:69) ، قصص 78 (28:78) ، فاطر 44 (35:44) ، محمد 13 (47:13) ].