فَاسْتَجَبْنَا لَهُ فَكَشَفْنَا مَا بِهِ مِن ضُرٍّ وَآتَيْنَاهُ أَهْلَهُ وَمِثْلَهُم مَّعَهُمْ رَحْمَةً مِّنْ عِندِنَا وَذِكْرَى لِلْعَابِدِينَ
پس [با چنین ندا و نیازی] دعایش را اجابت کردیم 56 و درد و رنجش را برطرف ساختیم 57 و خانواده [از دست رفته‌اش] و همانند آن را [دو برابر] به او بخشیدیم [تا نشانه‌ای باشد از] رحمت ویژه ما و تذکری برای عبادت‌گران. 58
56- معنای «اجابت» خواسته‌ها، رفع موانع برای رسیدن به حاجات است. در زبان عربی به جهانگرد «جوّاب» می‌گویند که با طی طریق مانع دوری مسافت را برمی‌دارد. مانع ما برای رسیدن به حاجات خدائی، خودمان هستیم، با دور شدن از خودخواهیها مانع از بین می‌رود و به خواسته‌های خدائی خود می‌رسیم. به همین دلیل دعاهای به ظاهر غیر ممکن پیامبران اجابت شده است. ر.ک. به مقاله «اجابت دعا» در سه قسمت از همین قلم.
57- نحوه این درمان را که نوعی آب سرد درمانی و گیاه درمانی بوده، قرآن در سوره ص توضیح داده است [مراجعه کنید به پاورقیهای شماره 38 (38:42) تا 40 سوره مذکور ذیل آیات 42 تا 44].
58- ذکر مقابل فراموشی و نسیان است، یادآوری چنین موهبتی موجب امیدواری و بیداری دل عبادت پیشه‌گان می‌گردد.