83- رسول کسی است که مأموریتی از سوی خدا به عهده او گذاشته شده باشد، مشرکین امور جهان را واگذاشته شده به فرشتگان می‌دانستند ولی چنین مقام و مأموریتی را برای انسان محال می‌شمردند، در این آیه به هر دو رسالت تأکید می‌کند. در ضمن فعل «اصْطَفِی» دلالت بر تصفیه و پاک شدن روحی آن برگزیدگان می‌کند. اصفاء و اصطفاء هر دو به معنای خالص کردن است. اصل «صفو»، خلوص از آمیختگی است، مثل عسل خالص [...وَأَنْهَارٌ مِنْ عَسَلٍ مُصَفًّى...- محمد 15 (47:15) ]. به سنگ صاف و یکپارچه‌ای که از آمیختگی با خاک خالص باشد نیز «صَفْوَانٍ» [بقره 264 (2:264) ] یا صفا می‌گویند. مثل کوه صفا و مروه در مکه.

84- اشاره به دو صفت سمیع و بصیر بودن خدا، در روند اصطفای رسولانی از میان فرشتگان و انسان‌ها، نشانگر ارتباط دوجانبه میان خالق و مخلوق است. چون خدا سمیع و بصیر است، پس شنوا و بینای نیازهای به زبان قال یا حال درآمده بندگان و اجابت کننده آنهاست.