تَلْفَحُ وُجُوهَهُمُ النَّارُ وَهُمْ فِيهَا كَالِحُونَ
ـ [جهنمی که] آتش چهره‌هایشان [=نماد توجهات باطل‌شان] 70 را می‌سوزاند و در آن [از شدّت ناراحتی] عبوس روی خواهند شد. 71
70- در فرهنگ قرآن، وجوه نماد توجه و روی آوردن به چیزی یا کسی، و ادبار، پشت کردن و بیرغبتی به آن است. و گرنه چهره آدمی گناه بیشتری از سایر اعضاء بدن ندارد که در آتش گردانده شود. در همه زبان‌ها تشبیه امور معنوی و مجازی به امور مادی حقیقتی امری عادی است.
71- «کَالِحُونَ» از «کَلَحَ» فقط یکبار در قرآن آمده است. اصل این کلمه آشکار شدن زشتی است. لبخندی که از شادی ناشی شده باشد، نقش زیبائی به چهره می‌بخشد و برعکس، مشاهده عذاب، چهره را با چین و چروک انقباض پوست و آشکار شدن دندان‌ها از باز ماندن دهان، زشت می‌نماید. همین طور زشتیهای رفتاری آدمیان که به لطف خداوند ستّارالعیوب در دنیا پوشیده می‌شد، وقتی با کنار رفتن پرده‌ها در قیامت آشکار گردد، چهره کریه بدکاران ظاهر می‌گردد.