73- شقاوت از ریشه «شَقَوَ»، در مقابل سعادت است. سعادتمند کسی است که به نیازهای جسمی و روحی خود که لازمه لذّت و رشد و کمالش می‌باشد، برسد. در زبان عربی به بازو که مددکار شخص است «ساعد» و به کمک خرجی «مساعده» گفته می‌شود. اما شقاوت خلاف سعادت و محرومیت یا ترک امکانات و خیرات است. منکران، گمراهی خود و محرومیت از هدایت را به حساب بدبختی و بیاقبالی دهر و روزگار و نوعی بدبیاری می‌گذارند، غافل از آنکه خوشبختی و بدبختی تابع تصمیم و انتخاب هر شخص و راهی است که خود در زندگی انتخاب می‌کند. سعادت و شقاوت، محصول و نتیجه ایمان و عمل صالح یا انکار و بی‌توجهی به آنهاست. کما آنکه در انتهای آیه، در بیان علت بدبختی، از قول منکران آمده است که ما مردمانی گمراه بودیم.