36- کلمه «ابْنَ مَرْیَمَ» 24 بار در قرآن تکرار شده تا به مدعیان پسر خدا، یا خودِ خدا بودن! عیسی مسیح(ع) بفهماند او پسر مریم، بنابراین بشری همانند سایر انسان‌ها بود. در این سوره نیز به جای آنکه بگوید: «ما عیسی و مادرش را...»، می‌گوید «ما پسر مریم و مادرش را نشانه‌ای قرار دادیم».

37- «رَبْوَهٍ»، پشته یا تپه بلندی نسبت به اطراف است. این کلمه به غیر از این مورد، تنها در آیه 265 سوره بقره (2:265) [...کَمَثَلِ جَنَّهٍ بِرَبْوَهٍ أَصَابَهَا وَابِلٌ فَآتَتْ أُکُلَهَا ضِعْفَیْنِ...] آمده که نشانگر باغی است که به دلیل قرار گرفتن در ارتفاعات، از ریزش باران و رطوبت نسبی بیشتری برخوردار بوده و میوه دوچندانی می‌داده. کلمه «ذات» [در: ذَاتِ قَرَارٍ وَمَعِینٍ] نیز دلالت بر ذاتی و طبیعی [نه عارضی و موقت] بودن چنان مکان مرتفعی می‌کند، که شاید منطقه‌ای در بیت‌المقدس از فلات فلسطین یا دمشق و مصر بوده باشد. آیه 21 سوره مریم (19:21) آنجا را فقط مکانی دور [مکاناً قصیاً] شمرده است. همه اینها نشانه‌های ظاهری مکان زیست آن دو انسان پاک و پرهیزکار است. آیا ممکن است این نشانه‌های ظاهری بیانگر مقام بلند و اوج ارتفاع ایمانی آنان باشد، که برخورداری از ریزش رحمت الهی و بالندگی و باروری صدچندان استعدادهای معنوی آنان را موجب گردیده است؟ [والله اعلم].