يَاأَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا لَا تَدْخُلُوا بُيُوتًا غَيْرَ بُيُوتِكُمْ حَتَّى تَسْتَأْنِسُوا وَتُسَلِّمُوا عَلَى أَهْلِهَا ذَلِكُمْ خَيْرٌ لَّكُمْ لَعَلَّكُمْ تَذَكَّرُونَ
ای کسانی که ایمان آورده‌اید، به [هیچ] خانه‌ای جز خانه‌های خود [سرزده] داخل نشوید، مگر اینکه آشنائی دهید [تا خوش‌آمدتان گویند] و بر اهل خانه سلام کنید. 17 این [مقرّرات] برای شما بهتر است، باشد که [با این آموزش‌ها] پند پذیرید.
17- «تَسْتَأْنِسُوا» از ریشه «اُنس»، طلبِ الفت و آسایش است، یعنی به نوعی و با کلامی آشنائی دادن و مورد خوش‌آمد [Welcome] واقع شدن است. البته اجازه گرفتن می‌تواند مصداقی بر این عمل باشد، ولی معنای تستأنوا، جامع‌تر است. ذکر: یا الله، سبحان‌الله، الحمدالله و امثالهم نیز می‌تواند نشانی از آرامش و خودی بودن تلقی شود. والدین نیز در مورد فرزندان، الفاط محبت‌آمیز دیگری جز لفظ رسمی «اجازه» به کار می‌برند.