فِي بُيُوتٍ أَذِنَ اللَّهُ أَن تُرْفَعَ وَيُذْكَرَ فِيهَا اسْمُهُ يُسَبِّحُ لَهُ فِيهَا بِالْغُدُوِّ وَالْآصَالِ
ـ [آن چراغ هدایت] در خانه‌هائی است که خدا رخصت داده تا نام او در آنها بلند شود و یاد گردد. 34 در آن [خانه‌ها] صبح و شام او را تسبیح می‌کنند. 35
34- فعل «تُرْفَعَ» را برخی به بیوت [بناها یا ساکنان آن] و فعل «یُذْکَرَ» را به اسماء خدا نسبت داده‌اند، اما به نظر می‌رسد هر دو فعل به ذکر اسماء خدا برگردد. همچنانکه خدا ذکر رسول را بالا برد [و رفعنا ذکرک]، یاد خدا نیز می‌تواند در دل مؤمنین و خانه و خانواده‌های آنان از هر یاد و توجهی بالاتر رود و اهمیت بیشتری پیدا کند. کافی است نگاهی به خانه‌های خود بکنیم و ببینیم چه موضوعات و مسائلی بیشترین اوقات اعضای خانواده و دل آنان را به خود مشغول داشته و گفتگوهای میان والدین و فرزندان در چه زمینه‌ها و از چه مقولاتی است؟
35- تسبیح در مفهوم قرآنی خود، به عمل مثبت و کار اصلاحی، که موجب رفع عیب و نقصی گردد، اطلاق می‌گردد. تسبیح شبانه روزی خدا در چنان خانه‌هائی، نه ذکر الفاظ و اوراد، بلکه انجام اعمال پاک و خدمتگزاری به خلق خداست. نیمه اول این آیه به ذکر اسماء خدا، که جنبه نظری و قلبی دارد، اشاره شده و نیمه دوم به عمل خالص.