أَلَمْ تَرَ أَنَّ اللَّهَ يُسَبِّحُ لَهُ مَن فِي السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَالطَّيْرُ صَافَّاتٍ كُلٌّ قَدْ عَلِمَ صَلَاتَهُ وَتَسْبِيحَهُ وَاللَّهُ عَلِيمٌ بِمَا يَفْعَلُونَ
آیا ندیدی [=نیندیشیده‌ای] که بی تردید هر آنکه در آسمان‌ها و زمین است تنها برای خدا تسبیح [=ایفای نقش مثبت وجودی] می‌کنند؟ 44 و [از جمله] پرندگان بال گشوده [=معلق در آسمان] که همگی بی گمان بر نماز [=رویکرد و هدف یابی] و تسبیح [=انجام وظیفه مثبت اصلاحی] خویش، آگاهی دارند. و خدا بر آنچه می‌کنند داناست. 45
44- بروز استعدادهای خدا داد هر موجودی در جهان هستی، تسبیح اوست که کار حساب شده‌ای را در این مجموعه انجام می‌دهد که بدون آن عیب و نقصی پدید می‌آید. همچون ساعتی که حذف هر پیچ و دنده‌ای آنرا از دقّت می‌اندازد.
45- به صف درآمدن پرندگان با نظمی خاص در آسمان، به هنگام هجرت‌های فصلی، یا پروازهای روزانه در صبح و شام، با هدایت غریزی به سوی هدف و مقصدی خاص است. این هدف همان «صلات» می‌باشد که معنای لغوی آن «رویکرد» به خداست. تسبیح نیز، همانطور که گفته شد، نقش مثبت و اصلاح‌گرانه‌ای است که هر موجودی در تقدیر الهی، طبق برنامه از پیش تعیین شده‌ای آن را ایفا می‌کند. در واقع پرندگان به نحوه نماز خود، که روی آوردن به هدایت الهی، و به تسبیح خود، که ایفای نقش تعیین شده برای هر کدام می‌باشد به خوبی آگاهند.