11- «غیظ» به خشم شدید که حرارت آن صورت را سرخ می‌کند و به اصطلاح خون را جلو چشم می‌آورد، گفته می‌شود. قرآن این واژه را عمدتاً در مواقع غیض و غضب شدید به کار برده است [توبه 15 (9:15) و 120 (9:120) ، حج 15 (22:15) ، آل‌عمران 119 (3:119) و 134 (3:134) ، احزاب 25 (33:25) ، شعراء 55 (26:55) ، فتح 29 (48:29) ]. بازتاب چنین خشم و خروش‌هائی علیه مؤمنین و تجسم و تحقق عینی آن در قیامت، صفیر آتش سوزانی است که از شدت برافروختگی دائماً شعله‌ور شده و همچون همسنخی آتش با بنزین، که آن را از دور طلب می‌کند، از مسافتی بعید به سوی خشم‌گیرندگان بر مؤمنین زبانه می‌کشد. آیه 8 سوره ملک (67:8) نیز بیانگر همین تمثیل و تجسم اعمال است.