ثُمَّ قَبَضْنَاهُ إِلَيْنَا قَبْضًا يَسِيرًا
سپس آن [سایه] را [با بالا آمدن آفتاب] به آرامی به سوی خود [در مسیری دوّار که برای آن مقدّر کرده‌ایم] برچیدیم. 49
49- قبض و بسط، دو واژه مقابل هم هستند، «بسط» [گسترش] سایه را در آیه قبل با «مَدَّ الظِّلَّ»، و برچیدن و بازگرفتن آن را در این آیه با واژه «قبض» بیان کرده است.
در ضمن منظور از به سوی خود برچیدن سایه، به خصوص با توجه به ضمیر متکلم مع‌الغیر «ما» [قَبَضْنَاهُ إِلَیْنَا]، به سوی نظام مقدر الهی است، نه به سوی خدا در آسمان‌ها یا قیامت.