63- منظور از سجده، تنها سر به زمين رساندن نيست. سجدة همه موجودات جهان برای خدا، همان تسليم شدن به قوانين الهی و در خدمت نظام آفرينش بودن است. همه موجودات به صورت تکوينی سجده کننده آفريدگارند، مگر انسان که با اختيار و آگاهی چنين مي‌کند [يا نمي‌کند].

64- مشرکين معاصر پيامبر در عين آنکه به صراحتِ آيات متعددی از قرآن، به وجود «الله» به عنوان خالق و رازق و... باور داشتند، با اينحال ربوبیّت او را، که مستلزم دوری جستن از ارباب‌های دنيائی بود، و رحمانيت او را، که در پرتو رحمت عامش هرگونه تبعيض نژادی و طبقاتی و... را منتفی مي‌ساخت، انکار مي‌کردند. به اين آيات نگاه کنيد: رعد 30 (13:30) ، اسراء 110 (17:110) ، مريم 69 (19:69) ، انبياء 36 (21:36) ، زخرف 33 (43:33) .
در ضمن نام نيکوی «رحمن» در اين سوره 5 بار تکرار شده که پس از سوره‌های مريم [16 بار] و زخرف [7 بار] از ساير سوره‌ها بيشتر است. نام رحمن دلالت بر رحمت عام و گسترده خدا مي‌کند که جهان هستی را زير چتر خود گرفته است، ايمان عملی به اين نام و در پرتو آن قرار گرفتن، شخص را واجد چنين صفتی مي‌کند. آيات 63 تا انتهای سوره در وصف همين «عبادالرحمن» مي‌باشد.