وَهُوَ الَّذِي جَعَلَ اللَّيْلَ وَالنَّهَارَ خِلْفَةً لِّـمَنْ أَرَادَ أَن يَذَّكَّرَ أَوْ أَرَادَ شُكُورًا
و اوست آن [خدائی] که شب و روز را پی هم قرار داد تا هر که خواهد [با مناجات‌های شبانه] بیداری معنوی یابد، یا [با تلاش‌های روزانه، عملا] شکرگزار [نعمات خدا] گردد. 67
67- هر چند ذکر و شکر در هر دو هنگام شب و روز میسر و مقدور است، اما عمدتاً در تأملات تنهائی و سکوت و آرامش نیمه شب‌هاست که ذکر [بیداری دل- مقابل نسیان] حاصل می‌گردد و در روز است که می‌توان شکر سلامت و نعمت‌های خدا را عملا به جا آورد.