91- در مورد آنچه به پیامبر اسلام(ص) نازل شده، جمعاً ده بار صفت «عربی» در قرآن به کار برده شده است: مثل: قرآنا عربیاً و حکما عربیاً، درست است که معنای کلمه عربی [مخالف عجمی]، آشکار و بی ابهام و روان بودن یک متن است، اما علاوه بر این سوره، در دو سوره دیگر نیز بر «لسان عربی مبین» [زبان عربی آشکار] بودن آن نیز تأکید کرده است [نحل 103 (16:103) و احقاف 12 (46:12) ]. آیا این تأکیدات نمی‌تواند اثبات کننده این امر باشد که هم زبان [لسان] قرآن و هم متن [خواندنی آن- قرآن]، یعنی الفاظش از جانب خدا نازل شده و پیامبر اسلام، نه روایت کننده آنچه بر او وحی شد [بر حسب حافظه و برداشت بشری خود]، بلکه منقل کننده امین این امانت، با تمام الفاظش، به بندگان بوده است؟ برای عظمت مقام او همین بس که توانست گیرنده و رؤیت کننده امین آن پیام باشد و پیامبری را با امانت به اتمام برساند.