112- مشرکین، پیامبر را به دلیل شعرگونه بودن قرآن شاعر می‌نامیدند، در این آیه به نشانه بسیار ساده و سرراستی اشاره می‌کنند؛ پیروان شاعران معمولا عاشقان الفاظ و ادبیات، از طبقات مرفه و اشراف قریش بودند، در حالی که پیروان پیامبر، در آغاز عمدتاً محرومان جامعه و طبقات تحت ستم بودند.
«غیّ» مقابل رشد است [...قَدْ تَبَیَّنَ الرُّشْدُ مِنَ الْغَیِّ...- بقره 256 (2:256) ] رونده راه «رشد»، به مقصد سلامت و نجات می‌رسد و رونده راه غیّ، سرگشته و حیران در بیابان زندگی به هلاکت می‌رسد. اسم فاعل غیّ، غوی، و جمع آن غاوین است.
هدفداری در زندگی، مقصد معین و کتاب روشن داشتن، گام گذاشتن در مسیر و طی طریق، شرط وصول به مقصد است، اما عده‌ای عاشق پرواز بر بال اوهام و خیالات شاعرانه هستند و به جای عمل، پندارگرائی، خیالبافی و اوهام‌پرستی می‌کنند و ترجیح می‌دهند به جای حقایق زیبای نجات‌بخش، که دسترسی به آن البته زحمت دارد، به دنبال سجع و قافیه‌های زیبا بروند و هنر را نه برای رسیدن به هدف، بلکه برای خود هنر طلب کنند.