وَوَرِثَ سُلَيْمَانُ دَاوُودَ وَقَالَ يَاأَيُّهَا النَّاسُ عُلِّمْنَا مَنطِقَ الطَّيْرِ وَأُوتِينَا مِن كُلِّ شَيْءٍ إِنَّ هَذَا لَهُوَ الْفَضْلُ الْمُبِينُ
و سلیمان [استعداد علمی و اداره مُلک و ملت را] از داوود به میراث برد و گفت: ای مردم، ما زبان پرندگان آموخته شده‌ایم و از هر چیزی [که لازمه اداره مملکت باشد] بهره‌مند گشته‌ایم، 16 بی‌گمان این همان فضل آشکار [خدا داد] است.
16- در آیه قبل، فعل متکلم مع الغیر «آتَیْنَا» [دادیم]، عنایت ویژه خدا به همراه عوامل مختلف در نظام هستی را در بارور ساختن کنجکاوی علمی و تلاش آن پدر و پسر برای شناخت مسائل نشان می‌دهد و در این آیه، افعال «عُلِّمْنَا» و «أُوتِینَا» که فاعل نا‌معلوم دارند، بر همین گستردگی عوامل، البته با عنایت و هدایت الهی دلالت می‌کند.