إِنِّي وَجَدتُّ امْرَأَةً تَمْلِكُهُمْ وَأُوتِيَتْ مِن كُلِّ شَيْءٍ وَلَهَا عَرْشٌ عَظِيمٌ
من [در گشتِ شناسائی] خود، زنی را یافتم که بر آنها [=قوم سبا] فرمانروائی می‌کند و از همه چیز [که لازمه حکومت است] برخوردار گشته 31 و نیز تختِ [پادشاهی] عظیمی دارد. 32
31- در انتهای آیه 16، سلیمان به مردم اعلام کرده بود: «وَأُوتِینَا مِنْ کُلِّ شَیْءٍ» [همه امکانات در اختیار ما قرار گرفته است] و اینک هدهد خبر می‌آورد که ملکه سبا نیز همه امکانات را دارد «وَأُوتِیَتْ مِنْ کُلِّ شَیْءٍ» و به علاوه عرش عظیمی هم دارد! تکرار این جمله در دو موقعیت، اصل برابری قوا و امکانات را در ارتباط با دو حکومت متضاد خداپرست و مهرپرست نشان می‌دهد. در نظامات الهی دستیابی به اقتدار برای هر نظامی، صرفنظر از باورهای دینی مقدور و ممکن است. آنچه مهم است، استفاده از «اقتدار در جهت بندگی خدا و خدمت به خلق» در عدالت‌گستری است. این اصل هفتم در نحوه حکومت‌داری است.
32- کلمه «عرش» از نظر لغوی به بلندی گفته می‌شود. مثل سقف خانه، داربست، محل نشستن پادشاه در بالای قصر، بناهای مرتفع، و... از آنجائیکه پادشاهان هنگام حکمرانی بر تخت بلند یا میز کار خویش قرار می‌گرفتند، این کلمه هر چند به ظاهر تخت اطلاق می‌شود، اما نماد اِعمال قدرت و حکمرانی است.