وَجَدتُّهَا وَقَوْمَهَا يَسْجُدُونَ لِلشَّمْسِ مِن دُونِ اللَّهِ وَزَيَّنَ لَهُمُ الشَّيْطَانُ أَعْمَالَهُمْ فَصَدَّهُمْ عَنِ السَّبِيلِ فَهُمْ لَا يَهْتَدُونَ

او و قومش را چنین یافتم که به جای خدا، برای خورشید سجده می‌کنند و شیطان اعمال‌شان را نزدشان نیکو جلوه داده است [=به چنین باوری افتخار هم می‌کنند] و در نتیجه آنها را از راه [حق] بازداشته و هدایت نمی‌شوند. 33

33- اصل هشتم پذیرش واقعیتِ «خود شیفتگی ملت‌ها» در ارتباط با باورها و فرهنگ دینی و ملی خویش است. بنابراین مادام که باور آنها تغییر نکرده باشد، توسل به زور و قوه قهریه، هر چند آنها را به زانو درمی‌آورد، اما نمی‌تواند دل آنها را تسخیر و تسلیم کند. قرآن توصیه می‌کند هرگز به کسانی که غیر از خدا را می‌پرستند، دشنام ندهید و موجب عکس‌العمل مشابه آنها نشوید، زیرا ما عمل هر امتی را برای خودش نیکو جلوه داده‌ایم [اعراف 108 (7:108) ]. بر اساس چنین هشداری بود که امام علی(ع) در جنگ صفیّن، همین که شنید سربازانش در برابر سپاه معاویه تبادل ناسزا می‌کنند، احضارشان کرد و فرمود:
«من برای شما ناپسند می‌دانم که اهل دشنام باشید، اما اگر به توصیف اعمال و بیان حالشان بپردازید... و بگوئید: بار‌خدایا خونهای ما و آنها را از ریختن نگه دار و میان ما و آنها آشتی و صلح درانداز و... بهتر است: «إِنِّی أَکْرَهُ لَکُمْ أَنْ تَکُونُوا سَبَّابِینَ... وَ قُلْتُمْ مَکَانَ سَبِّکُمْ إِیَّاهُمْ اَللَّهُمَّ اِحْقِنْ دِمَاءَنَا وَ دِمَاءَهُمْ... [خطبه 206 و در بعضی نسخ 197].