الَّذِينَ يُقِيمُونَ الصَّلَاةَ وَيُؤْتُونَ الزَّكَاةَ وَهُم بِالْآخِرَةِ هُمْ يُوقِنُونَ
همانها که نماز را به پا می‌دارند و زکات می‌پردازند 3 و همانها که به راستی به آخرت یقین‌آوری می‌کنند. 4
3- اقامه صلوه، برپا داشتن، به معنای جدی گرفتن و اولویت قائل شدن برای ارتباط با پروردگار در نمازهای یومیه، و پرداخت زکات، خرج کردن در راه خدا، در خدمت به مردم از طریق انفاق و صدقات است که موجب «تزکیه» نفس و پاکیزگی روح می‌گردد. این سوره در سال هشتم بعثت در مکه نازل شده است و هنوز زکات به معنای مالیات حکومتی رسم نشده بود.
4- در جمله: «وَهُمْ بِالْآخِرَهِ هُمْ یُوقِنُونَ»، دو بار ضمیر «هم» تکرار شده است که بر اهمیت اساسی یقین به آخرت و محوری بودن آن در باورها دلالت می‌کند. در ضمن «یوقنون» فعلی مضارع است که نشانگر تلاشی مستمر برای رسیدن به یقین می‌باشد.