قَالَتْ إِنَّ الْمُلُوكَ إِذَا دَخَلُوا قَرْيَةً أَفْسَدُوهَا وَجَعَلُوا أَعِزَّةَ أَهْلِهَا أَذِلَّةً وَكَذَلِكَ يَفْعَلُونَ

ـ [ملکه سبا در مخالفت با نظر ارتشیان در برخورد نظامی] گفت: پادشاهان وقتی [فاتحانه و به زور] وارد شهری شوند، مسلماً آن را به تباهی می‌کشند [=نظامات آنرا در هم می‌ریزند] و بزرگان آن سرزمین را خوار و ذلیل می‌سازند و [سلطه‌گران همواره] چنین می‌کنند. 43

43- اصل دوازدهم: «هشدار به عواقب خانمانسوز جنگ». منظور از «اعز» [عزیزتر] همان بزرگان کشوری و لشگری و تصمیم گیرندگان اصلی نظام‌اند که وقتی کشوری شکست خورد، از اولین قربانیان به شمار می‌روند و از اوج عزّت به زندان ذلت یا هلاکت می‌افتند. به تعبیر حضرت علی(ع) در نهج‌البلاغه، همچون محتویات دیگی در حال جوشش که به بالا و پائین می‌رود، طبقات جامعه زیرورو می‌گردند [خطبه 16- وَ الَّذِی بَعَثَهُ بِالْحَقِّ لَتُبَلْبَلُنَّ بَلْبَلَهً، وَ لَتُغَرْبَلُنَّ غَرْبَلَهً، وَ لَتُسَاطُنَّ سَوْطَ الْقِدْرِ، حَتَّى یَعُودَ اَسْفَلُکُمْ اَعْلاَکُمْ وَ اَعْلاَکُمْ اَسْفَلَکُمْ].