أَمَّن يَهْدِيكُمْ فِي ظُلُمَاتِ الْبَرِّ وَالْبَحْرِ وَمَن يُرْسِلُ الرِّيَاحَ بُشْرًا بَيْنَ يَدَيْ رَحْمَتِهِ أَإِلَهٌ مَّعَ اللَّهِ تَعَالَى اللَّهُ عَمَّا يُشْرِكُونَ
آیا آنکه شما را در تاریکی‌های خشکی و دریا به مقصد می‌رساند 80 و آنکه بادها را -پیشاپیش رحمتش- بشارت دهنده [به نزول باران] می‌فرستد 81 [شایسته پرستش است یا واسطه‌ها؟]، آیا معبودی با خدای یکتا هست؟ خدای یکتا، برتر است از آنچه به او شرک می‌ورزند.
80- معنای هدایت، نه راهنمائی، بلکه راهبری و ایصال به مقصد و مقصود است. ماه و ستارگان چراغ‌هائی آسمانی هستند که از هزاره‌های پیشین، آدمیان در پرتو نور ماه و نحوه قرار گرفتن ستارگان، طی مسیر کرده و به مقصد می‌رسیدند.
81- تابش خورشید بر پهنه اقیانوس‌ها و جذب گرما، اختلاف درجه میان آب و خشکی را پدید می‌آورد، این اختلاف موجب به هم خوردن تعادل هوا و ایجاد باد می‌شود، باد نیز هوای رطوبت گرفته سطح اقیانوس‌ها را به بالا می‌برد و ابرها را برمی‌انگیزد و به سوی خشکی‌ها سوق می‌دهد. گرچه در جوامع متمدن امروز، مردم کاری به این تحولات ندارند، اما در روزگار پیشین، در سرزمین‌های محروم از بارانِ کافی، مثل عربستان، وقتی باد می‌وزید، همه خوشحال و امیدوار می‌شدند بلکه بارانی ببارد. پس باد همواره بشارتی بوده است.