حَتَّى إِذَا جَاءُوا قَالَ أَكَذَّبْتُم بِآيَاتِي وَلَمْ تُحِيطُوا بِهَا عِلْمًا أَمَّاذَا كُنتُمْ تَعْمَلُونَ
تا چون [همه منکران] بیایند، [خدا] گوید: آیا نشانه‌های مرا [به تمامه] دروغ شمردید و احاطه [=شناخت] علمی به آنها پیدا نکردید؟ پس [در مدت زندگی دنیا] چه می‌کردید؟ 97
97- سخن بسیار شگفتی است! پیام در دو آیه قبل، از پدیدار شدن جنبنده‌ای در آخرالزمان نشانگر این واقعیت است که مردم در صدد «یقین‌آوری به آیات خدا» نیستند و در این آیه خبر می‌دهد اولین سؤالی که در قیامت از منکران پرسیده می‌شود، این است که چرا «احاطه علمی به آیات خدا» پیدا نکردید، یعنی پس چه غلطی می‌کردید!؟ گوئی نقش آدمی در زندگی دنیا پیش از هر چیز شناخت علمی است! امام علی(ع) در حکمتی جامع در ستایش علم، به شاگرد هوشمند و با استعدادشان کمیل بن زیاد، از جمله فرمودند: «ای کمیل معرفت علمی دِینی است [به گردن آدمی] که به [تناسب فراگیری] آن جزا داده می‌شود، با علم است که آدمی در زمان حیاتش توفیق طاعت می‌یابد و بعد از وفاتش جزای جمیل به دست می‌آورد... [حکمت 147 نهج‌البلاغه].