102- کلمه «کُبَّتْ»، به غیر از این آیه، فقط یکبار دیگر در آیه 22 سوره ملک (67:22) آمده است که از مقایسه آنها می‌توان به مفهوم جمله «فَکُبَّتْ وُجُوهُهُمْ فِی النَّارِ» بهتر پی برد. نگاه کنید:
أَفَمَنْ یَمْشِی مُکِبًّا عَلَى وَجْهِهِ أَهْدَى أَمَّنْ یَمْشِی سَوِیًّا عَلَى صِرَاطٍ مُسْتَقِیمٍ [آیا کسی که سر به زیر راه می‌رود، بهتر به مقصد می‌رسد، یا آنکه راست‌قامت در راهی راست گام بر می‌دارد؟]
کسی که فقط جلوی پایش را می‌بیند و دورنگری ندارد، تشبیه و تمثیلی نمادین از کسی است که به دو روزه دنیا دل بسته و نیم نگاهی هم به آخرت نمی‌کند. آنها همانطور در دنیا همه هوش و حواس و هدفشان [وجه و رویکردشان] سر به زیر به سوی متاع زمینی بود، در آخرت نیز به خاطر همین وجوه [اهداف و رویکردها] سرافکنده به سوی دوزخ خواهند رفت.