قَالَ الَّذِينَ حَقَّ عَلَيْهِمُ الْقَوْلُ رَبَّنَا هَـؤُلَاءِ الَّذِينَ أَغْوَيْنَا أَغْوَيْنَاهُمْ كَمَا غَوَيْنَا تَبَرَّأْنَا إِلَيْكَ مَا كَانُوا إِيَّانَا يَعْبُدُونَ
آنهائی که قول [=فرمان عذاب] بر آنها تحقق یافته است 51 [یعنی همان سرکردگان گمراهی و ستم] گویند: پروردگارا، اینها همان کسانی هستند که ما به گمراهی کشاندیم، گمراهشان کردیم [نه از روی دشمنی، بلکه] چون خود گمراه بودیم. [اینک] در برابر تو تبرّی می‌جوئیم [ما بری از گناه و از آنها، و بی‌تقصیر هستیم] آنها [در واقع] سر سپرده ما نبودند 52 [بلکه منافعشان ایجاب می‌کرد پیرو ما باشند].
51- قول خدا فرمانی است که در همان آغاز آزمون آدمی و فریب شیطان هشدار داد که جهنم را از شیطان و آدمیان پیرو او پر خواهد کرد [ص 85 (38:85) ، اعراف 18 (7:18) ، هود 119 (11:119) ، و سجده 13 (32:13) ].
52- منظور از عبادت در اینجا پرستش به معنای مصطلح نیست، بلکه حاصل آن، یعنی سرسپردگی، تسلیم، تقلید و نوکر صفتی است.