فَكُلًّا أَخَذْنَا بِذَنبِهِ فَمِنْهُم مَّنْ أَرْسَلْنَا عَلَيْهِ حَاصِبًا وَمِنْهُم مَّنْ أَخَذَتْهُ الصَّيْحَةُ وَمِنْهُم مَّنْ خَسَفْنَا بِهِ الْأَرْضَ وَمِنْهُم مَّنْ أَغْرَقْنَا وَمَا كَانَ اللَّهُ لِيَظْلِمَهُمْ وَلَكِن كَانُوا أَنفُسَهُمْ يَظْلِمُونَ
هر کدام [امت‌های هلاک شده] را به آثار گناه خودش گرفتیم،38 پس بر بعضی از آنها طوفان شِن [=گردبادهای شدید یا گدازه‌های آتش‌فشانی] فرستادیم، برخی را [همچون قارون] در زمین فرو بردیم و گروهی را نیز غرق کردیم، و این خدا نبود که بر آنها ستم کند، بلکه خودشان در حق خود یکسره ستم می‌کردند.
38- کلمه «ذنب» اشاره به دنباله و نتیجه گناه دارد، نه اصل گناه؛ و غفران پاک کردن و خنثی کردن عوارض گناه است.