مَّا يَوَدُّ الَّذِينَ كَفَرُوا مِنْ أَهْلِ الْكِتَابِ وَلَا الْمُشْرِكِينَ أَن يُـنَزَّلَ عَلَيْكُم مِّنْ خَيْرٍ مِّن رَّبِّكُمْ وَاللَّهُ يَخْتَصُّ بِرَحْمَتِهِ مَن يَشَاءُ وَاللَّهُ ذُو الْفَضْلِ الْعَظِيمِ
اهل کتابی که [با انکار تعصّب‌آمیز قرآن و نبوّت] کفر ورزیدند، و [نیز] مشرکان، خوش ندارند هیچ خیری از جانب پروردگارتان بر شما نازل شود، 217 حال آن که خدا [تابع تمایلات آنان نیست، بلکه] رحمت خویش را به هر که از بندگانش بخواهد [=شایسته بداند] اختصاص می‌دهد و خداوند دارای فضلی عظیم است. 218
217- این توافق و توطئه کافرپیشه‌های یهودی و مسیحی و مشرکان، منحصر به صدر اسلام نیست؛ جلوه امروزی آن به مراتب گسترده‌تر و پیچیده‌تر است و موفقیت آنان نیز، به تناسب دور شدن مسلمانان از مبانی کتاب و سنّت، آشکارتر و اسفبارتر می‌باشد. هشدار به مسلمانان از این حرص و حسادت‌ها و توطئه و تبانی‌ها، برای همین است تا با دور شدنشان از توحید در عمل و نظر، و تفرّق و تشتّت در اُمت واحد، میدان عمل و سرپل نفوذ به دشمنان دیرینه خود ندهند و فریب تبلیغات و تزئینات آنان را نخورند.
218- اگر فضل خدا محدود بود، حرص و حسادت فردی یا قومی قابل توجیه می‌شد، اما «فَضْلِ الْعَظِیم» او، راه تنگ‌نظری و تعصّب را به کلی می‌بندد.