بَدِيعُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَإِذَا قَضَى أَمْرًا فَإِنَّمَا يَقُـولُ لَهُ كُن فَيَكُونُ

- [او] پدید آورنده آسمانها و زمین 237 [از عدم است]؛ چون خواهد کاری صورت گیرد، همین که گوید: باش، می‌شود! 238

237- بدعت، نوآوری و آفرینشی بی‌سابقه است که در این آیه، و آیه 101 اعراف (7:101) از آن سخن گفته است. یکی از نام‌های نیکوی خدا «فاطر» [شکافنده عدم و طرح نو در اندازنده] است که از جهاتی مشابه نام «بدیع» می‌باشد. کلمه «فطر» 20 بار در قرآن تکرار شده که 13 بار آن درباره آفرینش آسمان‌هاست. اگر در کلمه «خلق»، مفهومِ ساختن و در کلمه «بدع»، ابتکاری و ابداعی بودن آفرینش آسمان‌ها آشکار است، در کلمه «فَطَرَ»، شکافتن عدم مورد نظر می‌باشد.

238- در لحظه انفجار بزرگ [Big Bang] از جهانی که فعلا می‌شناسیم، هنوز ذرات اولیه سازنده هسته اتم بوجود نیامده بود و جز عدم چیزی وجود نداشت، فقط اراده و «امرِ» مستقل از زمان و مکان الهی بود که فرمانِ شدن را صادر کرد و شد آنچه خدا می‌خواست بشود!