الَّذِينَ آتَيْنَاهُمُ الْكِتَابَ يَتْلُونَهُ حَقَّ تِلَاوَتِهِ أُولَئِكَ يُؤْمِنُونَ بِهِ وَمَن يَكْفُرْ بِهِ فَأُولَئِكَ هُمُ الْخَاسِرُونَ

کسانی که به آنان کتاب [آسمانی] داده‌ایم و آن را چنانکه سزاوار آن است [با دقّت و دلِ پاک] می‌خوانند، 242 آنها به آن [قرآن] ایمان می‌آورند و کسانی که آن را انکار کنند، زیانکاران [واقعی] همین‌هایند. 243

242- کتاب [تورات و انجیل] به همه اُمت بنی‌اسرائیل داده شده است، اکثریت آنها جز «امانی» [باورهای خوش‌خیالانه قومی] چیزی از کتاب دینی خود نمی‌دانند، اما اقلیتی که حق تلاوت آن کتاب را به جا می‌آورند و به نیروی تقوا از تعصّبات فرقه‌ای خود را فراتر می‌آورند، حقایق قرآنی را در تصدیق و تفصیل آنچه نزد خود دارند می‌یابند.
تلاوت، تفاوتی ظریف با قرائت دارد. در مفهوم تلاوت، تبعیّت از آنچه خوانده می‌شود و پیروی از حکم آن نهفته است، و بیش از فهم و تدبّر در آن، عمل کردن و به کار بستن آن اهمیت دارد. تلاوت معمولا در مورد کتاب‌های دینی به کار برده می‌شود، نه هر نوشته و کتابی، بنابراین هر تلاوتی، قرائت هم هست، ولی هر قرائتی، تلاوت محسوب نمی‌شود.

243- جمله «فَأُولَئِکَ هُمُ الْخَاسِرُونَ» با تکرار ضمیر، تأکیدی است بر خسارت عظیمی که منکران به خودشان می‌زنند، همچون شاگردانی که با تحریم تعصّب‌آمیز معلم جدید، خود را از آموزش پیشرفته‌تر و بالا رفتن محروم می‌سازند.