257- ابراهیم به الهام الهی مکان خانه‌ای را که آدم برای نخستین بار ساخته بود یافت و سپس به کمک اسماعیل پایه‌های باقیمانده از آن را بالا آورد [حج 26 (22:29) و آل‌عمران 96 (3:96) ].

258- در قرآن سه بار فعل "تَقَبّل» [قبول کن] تکرار شده است و در هر سه مورد، بنده کار خود را با نهایت اخلاص انجام داده، فقط قبول خدا را آرزو می‌کند؛ مورد اول آیه 40 سوره ابراهیم است که ابراهیم(ع) دعا می‌کند خدا او و فرزندانش را از به پادارندگان نماز قرار دهد، مورد دوم نیز دعای ابراهیم(ع) است آن گاه که با تجدید بنای کعبه به کمک اسمعیل، از خدا می‌خواهد تلاش آنها برای تأسیس این کانون توحید را قبول کند و آن را بلند و بارور سازد. و بالاخره سومین مورد هنگامی است که مادر مریم فرزندی را که در رحِم داشت نذر می‌کند خادم معبد باشد و دعای خالصانه می‌کند پروردگارش این هدیه معصوم را بپذیرد [آل عمران 35 (3:35) ]. جالب این که هر دو آیه فوق با جمله: «إِنَّکَ أَنْتَ السَّمِیعُ الْعَلِیمُ» ختم شده و پیش از آیه 40 سوره ابراهیم (14:40) نیز جمله «إِنَّ رَبِّی لَسَمِیعُ الدُّعَاءِ» آمده است که بر یقین آنان به شنوایی کسی که او را می‌خوانند دلالت می‌کند.

259- واژه سمع در معنای متعارف آن، که شنیدن اصوات است، متوقف نمی‌شود. و گرنه در فهم معنای «والله سمیع» باز می‌مانیم، چرا که خدا همچون ما نیازمند ابزار شنوایی نیست، ولی از همه چیز در جهان باخبر است.