رَبَّنَا وَاجْعَلْنَا مُسْلِمَيْنِ لَكَ وَمِن ذُرِّيَّتِنَا أُمَّةً مُّسْلِمَةً لَّكَ وَأَرِنَا مَنَاسِكَنَا وَتُبْ عَلَيْنَا إِنَّكَ أَنتَ التَّوَّابُ الرَّحِيمُ

پروردگارا، ما دو تن را [یکسره] تسلیم خود بگردان و از نسل ما [نیز] اُمتی 260 [هم فکر و] تسلیم به خودت پدید آر 261 و [راه و روش] عباداتمان 262 را به ما بنما و توبه ما را بپذیر، که همانا تو، تنها تویی بس توبه‌پذیر مهربان.

260- فرق کلمه «اُمت» با قوم، قبیله، جماعت، طایفه و... در قصد و هدف، آرمان و عقاید و رویکردهای مردم است. اُمت از ریشه «اُمّ» به معنای قصد است، اجتماعی که وجه مشترک دارند.

261- در این آیه تا آیه 133 جمعاً 6 بار از تسلیم به خدا یاد کرده است که اصل و اساس زندگی ابراهیم و ذریّه او را تشکیل می‌داد.

262- مناسک، جمع «نُسُک»، را عبادت دانسته‌اند. ولی با توجه به 7 موردی که این کلمه در قرآن آمده است [بقره 128 (2:128) ، 196 (2:196) ، 200 (2:200) و حج 34 (22:34) ، 67 (22:67) و انعام 162 (6:162) ]، می‌توان فهمید مناسک نه هر عبادتی، مثل نماز و روزه، بلکه عبادتی است که نهایتاً به نوعی از خود گذشتگی و خرج و قربانی منجر شود. همچنان که انتهای مناسک حج، بعد از طواف و سعی و وقوف در عرفات و مشعر و رمی جمرات، قربانی در منا قرار داده شده است.