وَوَصَّى بِهَا إِبْرَاهِمُ بَنِيهِ وَيَعْقُوبُ يَابَنِيَّ إِنَّ اللَّهَ اصْطَفَى لَكُمُ الدِّينَ فَلَا تَمُوتُنَّ إِلَّا وَأَنتُم مُّسْلِمُونَ
ابراهیم فرزندان خود [=اسماعیل و اسحاق] را، و [همچنین اسحاق، پسرش] یعقوب را، به آن [تسلیم توحیدی] توصیه کرد [و گفت:] ای فرزندانم، بی‌گمان خدا این آیین را برای شما برگزیده، پس زنهار که جز به حال تسلیم به او [بجای نفس خویش یا دیگران] بمیرید! 272
272- اصطفای دین، دلالت بر سیر تحول اوهام و اندیشه‌های بشری در طول تاریخ می‌کند که به تدریج با تصفیه آمیختگی‌ها و خرافات، زمینه را برای تجربه آیین توحید و تسلیم ابراهیمی فراهم آورد. این توصیه، تداوم تسلیم تا دم مرگ را نشان می‌دهد؛ شیطان همواره در کمین است و یک لحظه از بندگان غافل نیست. بهترین انسانها ممکن است در آخرین روزهای زندگی در لغزشگاه غرور و غفلت سقوط کنند. این که دعا می‌کنند: «اللهم اجعل عواقب امورنا خیراً» بی‌دلیل نیست.