فَإِنْ آمَنُوا بِمِثْلِ مَا آمَنتُم بِهِ فَقَدِ اهْتَدَوا وَّإِن تَوَلَّوْا فَإِنَّمَا هُمْ فِي شِقَاقٍ فَسَيَكْفِيكَهُمُ اللَّهُ وَهُوَ السَّمِيعُ الْعَلِيمُ
پس اگر آنها [نیز] همانطور که شما ایمان آورده‌اید، ایمان آوردند، 280 در این صورت هدایت یافته‌اند و اگر روی گرداندند [معلوم می‌شود] تنها اینها هستند که در ستیز و جدایی‌اند. 281 پس [نگران مباش] خدا به زودی تو را از [شرّ] آنها کفایت می‌کند، 282 چه اوست شنوای دانا.
280- منظور، ایمانی با تسلیم به حقیقت و دوری از تعصّبات و منیّت‌های قومی و نژادی است.
281- «شِقَاق» همان شقه و جدا شدن از امتی واحد و یکپارچه با مخالفت و دشمنی است که با تفرقه هم معنا می‌باشد. آنچه در پیروان آیین خداپرستی شکاف و شقاق ایجاد می‌کند، همین شخصیت‌پرستی و پیروی از نظریات و فتواهای رهبران دینی و سیاسی، به جای پیروی از کتاب الهی است.
282- «کَفِی»، دلالت بر کافی بودن خدا در یاری بندگان و پرهیز از تکیه به غیر است، کفایت خدا نسبت به بندگان 31 بار در زمینه‌های مختلف در قرآن ذکر شده است.