306- این تکرار تأکیدی است بر روی آوردن به مسجدالحرام بعد از هر کنده شدن و خروجی از قرار و قبله قبلی، که متضمّن تحوّل مثبت و رشد و کمال است. در این دو آیه، از «خارج» شدن پیامبر «وَمِنْ حَیْثُ خَرَجْت»، که رهبری اُمت را به عهده داشته، سخن می‌گوید و پس از آن، از دل کندن مسلمانان از هر «مکان و موقعیتی» که بر آن پایه و پناه گرفته‌اند «وَحَیْثُ مَا کُنتُمْ»، و از هر اسم و اندیشه غیرتوحیدی که به آن روی آورده و دلبسته شده‌اند، تا با پیروی از پیامبر خود در رویکرد به مسجدالحرام که نماد خدا مرکزی است، الگویی برای جهانیان گردند.

307- از آنجایی که در بشارت دو پیامبر پیشین، پیامبر اسلام از نسل اسمعیل و پیرو قبله ابراهیم شمرده شده بود، اگر قبله مسلمانان به غیر از مسجدالحرام بود، زبان احتجاج بنی‌اسرائیل علیه او تیزتر می‌شد.

308- خشیّت را ترس ترجمه می‌کنند. ترس زمینه‌ها و علل متفاوتی دارد که برحسب موضوع و مورد، با واژه‌های: خوف، خشیت، وجلت، رهبت، شفقّت، هول، فزع، رعب، و... بیان شده است. خشیت نه ترس معمولی، بلکه نوعی دل نگرانی و اضطراب است که آرامش را زایل می‌کند.

309- اتمام نعمت را علاوه بر این آیه، در سوره‌های: مائده آیات 3 (5:3) و 6 (5:6) ، یوسف 6 (12:6) ، نحل 81 (16:81) و فتح 2 (48:2) مشاهده می‌کنید. نترسیدن از غیرخدا دو نتیجه مهم برای شخص دارد: 1- به تمام و کمال رسیدن نعمت الهی، 2- به مقصد و مقصود و سعادت رسیدن.

310- اگر هدایت در «راه یابی» خلاصه می‌شد، به جای پایان تلاشها، در آغاز آن می‌آمد. ولی با توجه به معنای لغوی آن [الایصال بالمقصود]، می‌توان آن را رسیدن به مقصود دانست.