مَثَلُهُمْ كَمَثَلِ الَّذِي اسْتَوْقَدَ نَارًا فَلَمَّا أَضَاءَتْ مَا حَوْلَهُ ذَهَبَ اللَّهُ بِنُورِهِمْ وَتَرَكَهُمْ فِي ظُلُمَاتٍ لَّا يُبْصِرُونَ
مَثَل آنان همچون مَثَل کسی است 27 که [برای رهیابی در بیابانی تاریک] آتشی بیفروزد، پس همین که پیرامونش را روشن کند، خدا نورشان را ببرد و در تاریکی‌هایی که هیچ نمی‌بینند رهاشان سازد. 28
27- مثال‌هایی که در قرآن آمده، معمولا مقایسه و مدل‌هایی است برای فهم بهتر مردم نسبت به موضوعات مجرد و ذهنی که درک و فهم آن نیازمند مثالی محسوس و عینی از مشاهدات پیرامونی و تجربیات عادی زندگی است. مثال‌هایی هم که ما آدمیان می‌زنیم، به همین نحو، برای تفهیم مطلب به مخاطب است.
28- نیمه اول آیه، از آتش و نوری واقعی سخن می‌گوید و در نیمه دوم از نور مجازی کم سو و موقتِ منافقان. هرچند در ظاهر به نظر می‌رسد آن آتش را بادی خاموش کرده یا خدا نورش را بُرده است! این نحوه مثال زدن برای تفهیم مسائل نامحسوس به موضوعات محسوس است.