347- «أُهِلَّ» از ریشه «هَلَلَ» [نه حَلّ]، به معنی بلند کردن صدا؛ هنگام لبیک گفتن حاجیان در احرام، گریه کردن نوزاد هنگام تولد، و شعار سردادن هنگام مشاهده «هلال» ماه نو [آغاز رمضان- عید فطر] می‌باشد. مشرکین هنگام قربانی کردن در آستانه بُت‌ها، نام معبود خود را با صدای بلند [با هلهله] می‌بردند و ندانسته رزقی را که خدا روزی آنها کرده، به حساب بُت‌ها می‌گذاشتند. در نتیجه، توده‌های محرومی که از این قربانی سهمی می‌بردند، دلبسته آن اصنام می‌گشتند. هدف چنین تحریمی، دعوت به توحید در عبادت و مبارزه با شرک بوده است، نه عدم رعایت «ذبح شرعی»، که اصلا سخنی از شیوه آن در قرآن نیامده است! فعل «أُهِلَّ» علاوه بر این آیه، سه بار دیگر [بقره 173 (2:173) ، مائده 3 (5:3) و انعام 145 (6:145) ] در قرآن آمده است.

348- محرمات چهارگانه در خوردنی‌ها در چهار سوره قرآن مورد تأکید قرار گرفته است [بقره 173 (2:173) ، انعام 139 (6:139) و 145 (6:145) ، نحل 115 (16:115) ].

349- «بغی»، طلب کردن چیزی با تمایل و تجاوز از حدّ است. باغی بودن در مصرف محرمات، تمایل نشان دادن به خوردن و سوء استفاده از جواز شرعی در موارد اضطرار است. عاد همان تعدّی و تجاوز از حدّ است.