وَأَنفِقُوا فِي سَبِيلِ اللَّهِ وَلَا تُلْقُوا بِأَيْدِيكُمْ إِلَى التَّهْلُكَةِ وَأَحْسِنُوا إِنَّ اللَّهَ يُحِبُّ الْمُحْسِنِينَ

و در راه خدا [=برای تدارک بودجه دفاعی] انفاق کنید 414 [=مشارکت مالی نمایید] و به دست خویش خودتان را [با بی‌تفاوتی در تجهیز قوا] به هلاکت نیندازید 415 و [با یاری رساندن به مجاهدان،] نیکی کنید که خدا نیکوکاران را دوست می‌دارد. 416

414- فریضه انفاق البته در زمینه‌ها و نیازهای متنوع مطرح می‌شود، اما در اغلب آیاتی که «وَأَنفِقُواْ فِی سَبِیلِ الله» در قرآن آمده است [بقره 194 (2:194) ، انفال 60 (8:60) ، محمد 38 (47:38) ، حدید 10 (57:10) ] منظور از انفاق، در روزگاری که بودجه نظامی از پیش مهیا شده‌ای وجود نداشت، تدارک مالی جهاد برای تهیه تجهیزات نظامی، مَرکب و مواد غذایی مجاهدان بوده است.

415- بدیهی است وقتی مردمانی حاضر نباشند برای دفاع از آب و خاک و آیین و جان و مال خود خرج کنند، به دست خویش با بی‌همّتی و بی‌غیرتی خود را به هلاکت انداخته‌اند. به همین نحو مردمانی که در برابر تهاجمات تبلیغاتی بیگانه علیه ملت و مذهب خویش حاضر نباشند صرف وقت و همّت و خرج و خدمت فرهنگی به صورت فردی و تشکیلاتی کنند، محکوم تحقیر و توهین و زبونی و ذلّت خواهند شد.

416- دوست داشتن یا نداشتن ما امری قلبی است و معلوم نیست همیشه به عمل منتهی شود، اما در مورد خدایی که منزه از احساسات دوستی و دشمنی بشری است، این اوصاف به صورت مجازی برای فهم آدمیان به کار رفته است، ثانیاً آثار عملی تکوینی و تأثیر مسلم بیرونی دارد. فعل «یُحِبُّ» جمعاً 40 بار [عدد کمال] در قرآن به خدا نسبت داده شده است: 17 بار «یُحِبُّ» [درباره: محسنین، متقین، مقسطین، صابرین، متوکلین، توابین، مطهرین، الذین یقاتلون فی سبیله صفاً] و 23 بار «لا یحُبُّ» [درباره: ظالمین، مسرفین، خائنین، مستکبرین، مفسدین، معتدین، کافرین، فرحین و...].