فَإِذَا قَضَيْتُم مَّنَاسِكَكُمْ فَاذْكُرُوا اللَّهَ كَذِكْرِكُمْ آبَاءَكُمْ أَوْ أَشَدَّ ذِكْرًا فَمِنَ النَّاسِ مَن يَقُـولُ رَبَّنَا آتِنَا فِي الدُّنْيَا وَمَا لَهُ فِي الْآخِرَةِ مِنْ خَلَاقٍ
پس چون مناسک خویش را [با قربانی در مِنی] گذراندید، خدا را آنچنان که نیاکان خود را یاد میکنید، بلکه فراتر از آن یاد کنید. 431 بعضی از مردم [در یاد و دعای خدا] میگویند: پروردگارا، به ما در دنیا [راحتی و رفاه] بده و [چون خواستهای فراتر از مادّیات در خود خلق نکردهاند] آنان را در آخرت هیچ بهرهای نیست. 432
431- در جوامع قبیلهای قدیم که پدرسالاری مطلق حاکم بود، نقش پدران و نیاکان و وابستگی به آداب و عقایدشان و علاقه و احترام به آنها اهمیت نخست را داشت.
432- واژههای مختلفی در قرآن معادل «بهره» آمده است. مثل: نصیب، اجر، کسب، ثواب، حظ و... که هر کدام از زاویهای به مسئله مینگرد. اما «خَلاَق» از ریشه خلق، دلالت بر ایجاد و ابداع بهرهای میکند که آدمی در آن نقش داشته باشد؛ در دنیا [توبه 69 (9:69) ] یا در آخرت [بقره 200 (2:200) و آلعمران 77 (3:77) ].