451- نیکو جلوه کردن اعمال شخص نزد خود را قرآن گاهی به شیطان نسبت داده [انعام 43 (6:43) ، انفال 48 (8:48) ، نحل 63 (16:63) ، نمل 24 (27:24) ، عنکبوت 38 (29:38) ]، گاهی به شرکاء شیطانی [فصلت 25 (41:25) ، انعام 137 (6:137) ]، گاهی به خدا [انعام 108 (6:108) ، نمل 4 (27:4) ] ولی بیشتر بدون ذکر فاعل، که می‌تواند هر یک از موارد فوق باشد [انعام 122 (6:122) ، توبه 37 (9:37) ، یونس 12 (10:12) ، رعد 33 (13:33) ، فاطر 8 (35:8) ، مؤمنون 37 (23:37) ، محمد 14 (47:14) و فتح 12 (48:12) ].

452- سخن از «لِلَّذِینَ کَفَرُوا» و «الَّذِینَ آمَنُوا» است. اما به صِرف مؤمن بودن برتری در قیامت حاصل نمی‌گردد؛ به نیروی تقوا [از جمله] در تحمل دگراندیشان است که «الَّذِینَ اتَّقَواْ» به برتری می‌رسند. کافران با معیارهای مادّی و دنیایی خود مؤمنان را که معیاری معنوی و اخروی دارند به مسخره می‌گیرند. آگاهی بر این تفاوت ارزشی تحمّل آن را آسان می‌کند.

453- منظور از بی‌حساب بودن رزق و اجر و عطای الهی [در آیات: نور 38 (24:38) ، زمر 10 (39:10) ، و ص 39 (38:39) ]، بی‌قاعده بودن آن نیست. در حسابگری، بده بستان و تعادل و تناسبی که میان کار و اجرت رعایت می‌گردد، این عدالت است. اما در دعا می‌خوانیم: بار خدایا، با ما، نه با عدالت، بلکه با عفوت رفتار کن [اللهم عاملنا بعفوک و لاتعاملنا بعدلک].