484- گمان نمی‌رود مشرکین دوران جاهلیتِ پیش از اسلام آداب و مقررات خاصی بر این امر داشتند. گویا آشنایی مسلمانان با یهودیان مدینه پس از هجرت به آن شهر و آشنایی با احکامِ به شدّت دست و پا گیر و خشن و خرافاتی آنها درباره عادت ماهانه زنان [مندرج در تورات، سِفر لاویان باب 15]، آنها را کنجکاو و علاقمند کرده بود نظر پیامبر را در این مورد جویا شوند.
عارضه ناراحت کننده «أَذًى» شمردن این حالت [همچون سرما خوردگی]، ذهن مسلمانان را از آن نقلیات برساخته تاریخی آزاد می‌ساخت.
نه تنها اهل کتاب [یهودیان و مسیحیان] دیدگاهی منفی و منحرف به این قضیه داشتند، ایرانیان نیز [تمدّن و ابرقدرت دیگر زمانه] به اتکاء آموزه‌های منتسب به زرتشت، دیدگاهی منفی‌تر از آنان در این مورد داشتند [ر ک به کتاب «وندیدا» فصل شانزدهم در پرسش زرتشت از اهورا مزدا].

485- تأکید بر عدم نزدیکی، شامل مقدمات و مراحل پیش از آن نیز می‌گردد. این شرط احتیاط برای پیشگیری از رسیدن به مرحله‌ای است که کنترل از دست خارج می‌شود. دستور پیروی از شیوه‌ای که خدا فرمان داده، راه طبیعی ارتباط و غیر آن خلاف ساختار جسمی و روحی آدمی است.

486- «تَوَّاب» [مبالغه تائب] که دلالت بر استمرار بازگشت به خدا، پس از ارتکاب هر گناه می‌کند، میل به پاکیزگی روحی را می‌رساند و «مُتَطَهِّر» کسی است که پیوسته در پاکیزگی [جسمی و روحی] خود می‌کوشد، از منظری دیگر، بازگشت به توبه زمینه‌ساز طهارت می‌گردد.